Rechtbank Den Haag (zp Utrecht) 4 juli 2019, AWB 18/7122

Eiseres 1 heeft verklaard [eiseres sub 1] , geboren op [geboortedatum] 1993, te zijn en de Armeense nationaliteit te hebben.

Eiseres 2, in Nederland geboren op [geboortedatum] 2015, verblijft in Nederland samen met:

- haar vader, de heer [A] (referent 2);

- haar moeder, zijnde eiseres 1, en

- [B] (referent 1), in Nederland geboren op [geboortedatum] 2011.
Referent 1 is de zoon van eiseres 1 en referent 2 en de broer van eiseres 2.

Eiseres is in de basisregistratie personen (BRP) ingeschreven onder de naam [eiseres sub 2] .

Eiseres 1 heeft sinds haar verblijf in Nederland twee verblijfsprocedures doorlopen die niet hebben geleid tot verlening van de gevraagde verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd respectievelijk de gevraagde verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd met als doel “gezinsvorming, verblijf bij partner [A] ”. De aanvraag voor een verblijfvergunning regulier voor bepaalde tijd in het kader van gezinsvorming is bij het in rechte vaststaand besluit van 5 juli 2012 afgewezen, waarbij tegen eiseres 1 een inreisverbod voor de duur van twee jaar is uitgevaardigd en aan haar een terugkeerverplichting is opgelegd.

De ten behoeve van eiseres 2 ingediende aanvraag tot verlening van de gevraagde verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd met als doel verblijf als familie- of gezinslid bij referent 2 is bij besluit van 4 maart 2016 afgewezen. Dit besluit staat in rechte vast. Verweerder heeft de aanvraag afgewezen omdat eiseres 2 niet heeft voldaan aan het paspoortvereiste als bedoeld in artikel 16, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw. Voorts heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de weigering om eiseres 2 hier te lande verblijf toe te staan niet in strijd is met artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Referenten hebben sinds – in ieder geval – oktober 2017 de Nederlandse nationaliteit. Daarvoor beschikten zij over een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd.

2. Eiseres 1 heeft afgifte van een document als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de Vw gevraagd om bij referent 1, die burger van de Unie is, te verblijven. Daarbij heeft zij een beroep gedaan op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU) van 10 mei 2017, Chavez‑Vilchez (ECLI:EU:C:2017:354; arrest Chavez-Vilchez).

3. In het bestreden besluit I heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat volgens het Unierecht en volgens vaste rechtspraak van het HvJ EU een lidstaat een bewijs van identiteit en nationaliteit mag verlangen van de vreemdeling die op zijn grondgebied wenst te verblijven.

4. Eiseres 1 heeft in beroep aangevoerd dat verweerder ten onrechte geen document als bedoeld in artikel 9 van de Vw heeft afgegeven op de grond dat zij haar identiteit en nationaliteit niet heeft aangetoond. Ter motivering hiervan heeft eiseres het volgende gesteld.

Niet in geschil is dat eiseres 1 derdelander is.

Het beleid dat is vastgesteld bij het Wijzigingsbesluit Vreemdelingencirculaire (WBV) 2017/9 en dat ten tijde van de aanvraag van eiseres 1 gold, is in lijn met het arrest Chavez‑Vilchez en de arresten van het HvJ EU van 11 maart 2011, Zambrano (ECLI:EU:C:2011:124; arrest Zambrano) respectievelijk van 12 december 2012, O., S. en L., (ECLI:EU:C:2012:776; arrest O., S. en L.). In dit WBV was nog niet de voorwaarde opgenomen dat de vreemdeling zijn identiteit en nationaliteit ondubbelzinnig moet aantonen voordat kan worden vastgesteld dat hij ingevolge het arrest Chavez-Vilchez aan artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) een afgeleid verblijfsrecht ontleent. Het rechtszekerheidsbeginsel en artikel 3.103 van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb) verzetten zich ertegen dat haar aanvraag wordt afgewezen vanwege beleidsmatige redenen die ten tijde van haar aanvraag nog niet golden. Sterker nog, aan het ten tijde van de aanvraag geldende beleid heeft eiseres 1 ondubbelzinnig de verwachting kunnen ontlenen dat haar aanvraag zou worden ingewilligd als zij aan de bij het WBV 2017/9 gestelde voorwaarden voldeed.

Afwijzing van haar aanvraag is in strijd met het gelijkheidsbeginsel, omdat de situatie van haar schoonzus rechtens gelijk is en verweerder de aanvraag van de schoonzus bij besluit van 18 augustus 2017 wel heeft ingewilligd. De gemachtigde van eiseres 1 is ook een ander rechtens gelijk geval bekend. Het betreft geen eenmalige misslag, maar dit was de gebruikelijke gang van zaken vóór de publicatie van het WBV 2018/4.

De rechtbank verwerpt de stelling van eiseres 1 dat tussen partijen niet in geschil is dat zij de hoedanigheid van derdelander heeft, omdat uit het bestreden besluit I, het verweerschrift en het verhandelde ter zitting blijkt dat dit wel een punt van geschil is. Anders dan eiseres 1 heeft gesteld, heeft verweerder in de asielprocedure de door haar gestelde identiteit en nationaliteit wel in twijfel getrokken. In de reguliere procedure heeft verweerder vastgesteld dat eiseres 1 ten bewijze van de door haar gestelde identiteit en nationaliteit niet een geldig document voor grensoverschrijding heeft overgelegd en niet heeft aangetoond dat zij vanwege de autoriteiten van het land van herkomst, niet in het bezit van een geldig document voor grensoverschrijding kan worden gesteld.
Dat de ouders en broer van eiseres 1 op een door de Armeense vertegenwoordiging verstrekt laissez-passer naar Armenië zijn uitgezet en dat verweerder in eerdere procedures ten aanzien van eiseres 1 maatregelen heeft getroffen die niet ten aanzien van een Unieburger kunnen worden getroffen, laat onverlet dat eiseres 1 ook in de onderhavige procedure de door haar gestelde identiteit en nationaliteit niet met een geldig document voor grensoverschrijding of een geldige identiteitskaart aannemelijk heeft gemaakt en evenmin haar identiteit en nationaliteit ondubbelzinnig met andere middelen heeft aangetoond zoals bedoeld in de rechtspraak van het HvJ EU.1 Daarom kan niet worden vastgesteld of eiseres 1 de gestelde identiteit, de gestelde nationaliteit en de gestelde hoedanigheid van een derdelander heeft.

Verweerder heeft terecht gesteld dat volgens het Unierecht en volgens vaste rechtspraak van het HvJ EU een lidstaat een bewijs van identiteit en nationaliteit mag verlangen van de vreemdeling, die op zijn grondgebied wenst te verblijven, met als doel te onderzoeken of een vreemdeling aan de relevante voorwaarden voldoet voor erkenning van zijn verblijfsrecht. Zie in dit verband bijvoorbeeld punt 21 en 22 van het arrest Oulane. Een lidstaat moet in zaken als de onderhavige immers kunnen vaststellen of de vreemdeling een derdelander is die al dan niet een verblijfsrecht in een ander lidstaat heeft. De vaststelling hiervan is mede van belang voor de beantwoording van de vraag of het ontzeggen van het recht om in een lidstaat te verblijven ertoe zal leiden dat de minderjarige Unieburger zal worden verplicht het grondgebied van de Unie te verlaten.

De rechtbank stelt, gezien de rechtspraak van het HvJ EU, bijvoorbeeld het arrest Oulane, vast dat het onder 5.2. bedoelde bewijsvereiste al ten tijde van de indiening van de aanvraag van eiseres 1 bestond. Het arrest inzake Oulane dateert immers van 2005. Hieraan doet niet af dat dit vereiste niet in de arresten Chavez‑Vilchez, Zambrano en O., S. en L. is genoemd en/of dat verweerder dit vereiste niet in het WBV 2017/9 had opgenomen.
Gelet op het feit dat dit bewijsvereiste al ten tijde van de aanvraag van eiseres 1 bestond, verwerpt de rechtbank de stelling van eiseres 1 dat het rechtszekerheidsbeginsel en artikel 3.103 van het Vb zich ertegen verzetten dat verweerder de aanvraag van eiseres 1 aan dit bewijsvereiste toetst.
Voorts is de rechtbank van oordeel dat het beroep van eiseres 1 op het vertrouwensbeginsel faalt, omdat in het WBV 2017/9 niet expliciet is opgenomen dat een vreemdeling die aan de bij het WBV 2017/9 gestelde voorwaarden voldoet, rechtmatig verblijf heeft, ongeacht of er andere redenen zijn die er aan in de weg staan om tot de declaratoire vaststelling te komen dat een vreemdeling rechtmatig verblijf houdt op grond van een regeling bij of krachtens het VWEU.

De rechtbank stelt vast dat het HvJ EU zich in de arresten Chavez‑Vilchez, Zambrano en O., S. en L. niet over het onder 5.2. bedoelde bewijsvereiste heeft uitgelaten, omdat de identiteit en nationaliteit van de vreemdelingen in die procedures geen onderwerp van de geschillen waren. Uit deze arresten blijkt echter wel dat een van de voorwaarden is dat de vreemdeling een derdelander is. Hieruit volgt dat eiseres 1 dit aannemelijk dient te maken.
Daarom verwerpt de rechtbank de stelling van eiseres 1 dat uit voormelde arresten volgt dat in een geval waarin een vreemdeling een beroep doet op de met het arrest Zambrano ingezette rechtspraak van het HvJ EU, niet vereist is dat de derdelander-ouder zijn identiteit en nationaliteit ondubbelzinnig aantoont met andere middelen. De rechtbank verwerpt vanwege dezelfde reden ook de stelling van eiseres dat het WBV 2018/4 wat betreft het daarin opgenomen bewijsvereiste i) niet verenigbaar is met artikel 20 van het VWEU, de uitleg die het HvJ EU hieraan in het arrest Chavez-Vilchez heeft gegeven alsook de grondrechten en algemene beginselen van het Unierecht en ii) het nuttig effect aan het EU-burgerschap van referent 1 ontneemt.
Nu eiseres 1 haar gestelde identiteit en nationaliteit niet ondubbelzinnig heeft aangetoond met andere middelen, heeft zij evenmin aannemelijk gemaakt dat zij een derdelander is (die geen verblijfsrecht in de EU heeft). Reeds daarom kan niet worden vastgesteld dat aan referent 1 het effectieve genot wordt ontzegd van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten ingeval aan eiseres 1 het recht van verblijf wordt ontzegd. Verweerder heeft dan ook terecht gesteld dat niet kan worden vastgesteld dat eiseres 1 aan artikel 20 van het VWEU een afgeleid verblijfsrecht kan ontlenen. Gelet op het voorgaande en anders dan eiseres 1 in het aanvullend beroepschrift van 11 januari 2019 heeft betoogd, kan de belangenafweging dan ook niet in het voordeel van eiseres 1 uitvallen.

6. Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het beroep van eiseres 1 ongegrond is.

7. Met de ten behoeve van eiseres 2 ingediende aanvraag wordt ten behoeve van eiseres 2 verblijf bij referent beoogd op grond van artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

8. In het bestreden besluit II heeft verweerder vastgesteld dat eiseres 2 niet beschikt over een geldig document voor grensoverschrijding als bedoeld in artikel 16, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw en zich op het standpunt gesteld dat er geen redenen zijn om haar met toepassing van artikel 3.72 van het Vb daarvan vrij te stellen.

Voorts heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat eiseres 2 niet in aanmerking komt voor ambtshalve verlening van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd zoals bedoeld in artikel 3.6, eerste lid, aanhef en onder a, van het Vb, omdat haar uitzetting niet in strijd is met artikel 8 van het EVRM. Ter motivering van dit standpunt heeft verweerder verwezen naar de overwegingen in het kader van artikel 8 van het EVRM als neergelegd in het besluit van 4 maart 2016, het besluit op bezwaar van 13 oktober 2016 en de rechterlijke uitspraak van 4 april 2017 (AWB 16/23700 en AWB 16/23702). In aanvulling daarop heeft verweerder overwogen dat het vereiste om over een paspoort te beschikken, beoogt te waarborgen dat de Nederlandse overheid toezicht heeft op de in Nederland verblijvende vreemdelingen en bij het onderzoek of een vreemdeling aan alle verblijfsvoorwaarden voldoet de nationaliteit en de identiteit van de vreemdeling kan vaststellen en niet voor een voldongen feit wordt geplaatst als blijkt dat de vreemdeling het land niet kan verlaten omdat hij niet in het bezit is van een geldig document voor grensoverschrijding. Het beschikken over een identificerend document is een belang van openbare orde. Voorts heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de Nederlandse nationaliteit van referenten een belangrijke wegingsfactor is, maar dat dit niet betekent dat het familieleven zoals dat nu in Nederland wordt uitgeoefend uitsluitend aan Nederland is gebonden.

9. Namens eiseres 2 is in beroep, samengevat, het volgende aangevoerd.
Verweerder had ambtshalve aan haar een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd moeten verlenen, omdat haar belang bij de uitoefening van het gezinsleven met referent 2 in Nederland prevaleert boven het belang van de Nederlandse staat bij het vereiste om over een paspoort te beschikken. Ter motivering hiervan heeft eiseres 2 het volgende gesteld.

10. De rechtbank is van oordeel dat hetgeen eiseres 2 heeft aangevoerd niet tot vernietiging van het bestreden besluit II kan leiden. Daartoe overweegt zij als volgt.

11. Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het beroep van eiseres 2 ongegrond is.

12. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.