Rechtbank Den Haag (zp Utrecht) 1 april 2020, AWB 19/7903 en AWB 19/7904 VK

De rechtbank volgt eiser niet in dit betoog. In artikel 2 van de Verblijfsrichtlijn staat dat als familieleden in de zin van die richtlijn gelden rechtstreekse bloedverwanten beneden de leeftijd van 21 jaar. Verweerder heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat daaruit niet volgt dat 21 jaar ook de EU-rechtelijke leeftijdsgrens voor meerderjarigheid is. Ook volgt uit de door eiser genoemde uitspraak niet dat 21 jaar de grens voor meerderjarigheid is. Zoals verweerder terecht heeft vermeld, ging het in die uitspraak over Besluit 1/80 over Turkse onderdanen, wat hier niet van toepassing is. De rechtbank vindt in die uitspraak daarnaast geen aanknopingspunten om daaruit analoog een leeftijdsgrens voor meerderjarigheid van 21 jaar af te leiden. Ook eisers beroep op het Raadsdocument slaagt niet: in de door eiser genoemde passage op bladzijde 11, noot 18, staat dat de lidstaten wilden vasthouden aan de leeftijdsgrens voor 21 jaar voor het aanmerken van iemand als familielid in de zin van de Verblijfsrichtlijn. In die noot staat niets vermeld over de grens voor meerderjarigheid. De rechtbank wijst er ten slotte op dat ook in paragraaf B10/2.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc) wordt uitgegaan van een leeftijdsgrens van 18 jaar voor de toepassing van het arrest Chavez-Vilchez. De beroepsgrond slaagt niet.

Over het arrest A. en S. heeft verweerder er naar het oordeel van de rechtbank terecht op gewezen dat het in de voorliggende zaak gaat om een aanvraag om toetsing aan het EU‑recht. Het artikel-9 document dat verweerder afgeeft als een verblijfsrecht op basis van die bepalingen bestaat, is declaratoir van aard: het verblijfsrecht zelf ontstaat van rechtswege zodra aan de voorwaarden voor dat EU‑verblijfsrecht is voldaan (zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 25 juni 20183). Verweerder heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat de aanvraag om toetsing aan het EU-recht dan ook een andere situatie betreft dan een besluit dat wordt genomen op een aanvraag Zo’n besluit brengt namelijk zelf de rechtsgevolgen tot stand, een zogenoemd constitutief recht. Dat betekent dat verweerder eisers beroep op het arrest A. en S. waarin ook een besluit op een aanvraag voorlag, terecht niet heeft gevolgd voor de beoordeling van de aanvraag die in deze zaak voorligt. Omdat ook een besluit in een Dublinprocedure een besluit op een aanvraag is zoals hiervoor genoemd,, volgt de rechtbank ook niet eisers verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 5 juni 2019. Dat betekent dat uit eisers betoog niet volgt dat bij de beoordeling van de aanvraag toetsing EU-recht zonder meer van het moment van die aanvraag moet worden uitgegaan. Naar het oordeel van de rechtbank betoogt eiser dan ook ten onrechte dat bij een aanvraag om toetsing aan het EU-recht zonder meer uit moet worden gegaan van de situatie ten tijde van die aanvraag.

Ongeacht of de datum van de aanvraag of de datum van de beslissing op bezwaar het peilmoment is voor de beoordeling in deze zaak, heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat eiser geen EU-verblijfsrecht kan ontlenen aan de minderjarigheid van [A] . Zij is namelijk 1 dag na de aanvraag 18 jaar geworden, en daarmee meerderjarig, gelet ook op wat hiervoor is overwogen. Dat betekent dat zij niet langer minderjarig is in de zin van het arrest Chavez-Vilchez, en ook niet in de zin van de hiervoor genoemde paragraaf B10/2.2 van de Vc over toepassing van dat arrest. Ook in zoverre slaagt eisers betoog niet.

De rechtbank volgt eiser niet in zijn betoog. Het HvJEU heeft in het arrest K.A. overwogen dat alleen verblijf aan het EU-recht kan worden ontleend, als een meerderjarig kind zodanig afhankelijk is van de ouder dat zij op geen enkele manier gescheiden kunnen worden van elkaar. In de omstandigheden die eiser heeft aangevoerd, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank terecht geen aanleiding gezien om die vergaande afhankelijkheid aan te nemen. Uit die omstandigheden blijkt namelijk niet dat [A] op geen enkele wijze van eiser gescheiden kan worden. Uit het besluit blijkt dat verweerder heeft betrokken of een dergelijke afhankelijkheid bestaat. Eiser legt niet uit in welk opzicht verweerder daarin tekort is geschoten of nader onderzoek had moeten doen. Ook wijst hij tevergeefs op het jongvolwassenenbeleid in het kader van artikel 8 van het EVRM, omdat die bepaling een ander beoordelingskader betreft en in deze procedure niet kan leiden tot een EU-verblijfsrecht.

De rechtbank overweegt dat verweerder heeft mogen afzien van horen in bezwaar. Gelet op wat hiervoor is overwogen, kon het bezwaar namelijk redelijkerwijs niet tot een ander besluit leiden.