Rechtbank Den Haag (zp Middelburg) 9 juli 2020, AWB 20/2743

Overwegingen

1. Eiseres stelt te zijn geboren op [geboortedatum] 1984 en de Oegandese nationaliteit te bezitten.

2. Aan haar aanvraag om vaststelling van afgeleid Unierechtelijk verblijfsrecht heeft eiseres het volgende ten grondslag gelegd. Op 1 november 2011 is eiseres te Kampala, Oeganda gehuwd met de Nederlander [Naam 2]. Uit dit huwelijk is op 28 maart 2012 dochter [Naam 3] geboren. In 2013 is de heer [Naam 2] met achterlating van eiseres en de dochter naar Nederland gegaan. In 2016 heeft hij hen naar Nederland laten komen met de mededeling dat voor hen een verblijfsvergunning is geregeld. Na aankomst in Nederland bleek echter dat het slechts ging om een visum voor kort verblijf voor eiseres. Twee weken later heeft de heer [Naam 2] eiseres op het vliegtuig naar Oeganda gezet en de dochter in Nederland gehouden.

3. Bij beschikking van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 20 juni 2019 is in het huwelijk van eiseres en de heer [Naam 2] de echtscheiding uitgesproken. Bij beschikking van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 20 november 2019 is een voorlopige wijziging in de verdeling van zorg- en opvoedingstaken (omgangsregeling) voor [Naam 3] tussen eiseres en de heer [Naam 2] uitgesproken.

4. Bij besluit van 28 november 2019 (het primaire besluit) is de aanvraag van eiseres afgewezen. Verweerder stelt zich op het standpunt dat niet is onderbouwd dat eiseres daadwerkelijke zorg- en opvoedingstaken verricht voor haar dochter.

5. Eiseres heeft bezwaar gemaakt tegen het primaire besluit. Bij het bestreden besluit is het bezwaar van eiseres kennelijk ongegrond verklaard.

6. Op wat eiseres daartegen aanvoert wordt hierna ingegaan.

7. Eiseres heeft de aanvraag gebaseerd op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 10 mei 2017 in de zaak Chavez-Vilchez (ECLI:EU:C:2017:354). Hierin is geoordeeld dat het Unierecht zich ertegen verzet dat aan een derdelander verblijfsrecht wordt ontzegd bij zijn minderjarige kinderen die te zijnen laste komen en Unieburger zijn, wanneer deze kinderen daardoor zouden worden gedwongen om het grondgebied van de Europese Unie te verlaten.

8. Verweerder heeft aan eiseres tegengeworpen dat niet aannemelijk is gemaakt dat zij zodanige zorgtaken verricht voor haar dochter dat deze dochter zou worden gedwongen om de Unie te verlaten als aan haar verblijf zou worden ontzegd. Daarbij heeft verweerder met name erop gewezen dat de vader sinds juli 2016 de primaire zorgtaken heeft en dat voor zover zou moeten worden aangenomen dat de voorlopige omgangsregeling wordt nageleefd dit slechts zou leiden tot marginale zorgtaken aan de zijde van eiseres.

9. Eiseres voert aan dat zij in de periode 2013 tot 2016 als enige de zorg voor haar dochter op zich heeft genomen. Daargelaten de vraag of dit van betekenis is voor het actuele afgeleid Unierechtelijk verblijfsrecht, is de rechtbank van oordeel dat er onvoldoende onderbouwing is geleverd met deze enkele stelling en de vaststelling dat verweerder dit niet heeft betwist.

10. Verder voert eiseres aan dat de voorlopige omgangsregeling uitgaat van contact tussen de dochter en haarzelf gedurende anderhalve dag per week en dat dit voldoende is om meer dan marginale zorgtaken aan te nemen. De rechtbank is echter van oordeel dat met deze enkele stelling onvoldoende is onderbouwd dat de dochter zodanig afhankelijk is van de zorg van eiseres dat zij zou worden gedwongen om de Unie te verlaten als aan eiseres verblijf zou worden ontzegd. Om die reden komt de rechtbank niet toe aan de vraag of het aan eiseres kan worden toegerekend dat zij – zoals zij heeft betoogd – niet in staat is om daadwerkelijk anderhalve dag per week met haar dochter door te brengen ten gevolge van frustratie van de voorlopige omgangsregeling door de vader.

11. Ook voert eiseres aan dat zij door het overleggen van de voorlopige omgangsregeling heeft voldaan aan haar stelplicht, zodat er een onderzoeksplicht ontstaat aan de zijde van verweerder. In dat licht voert eiseres aan dat verweerder ten onrechte niet heeft gewacht op de resultaten van het onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming zoals dat is verzocht in de voornoemde beschikking van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 20 november 2019. Eiseres beroept zich hierbij op de uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 27 juni 2019 (ECLI:NL:RBDHA:2019:6516).

12. De rechtbank is van oordeel dat laatstgenoemde uitspraak eiseres niet kan baten. Daartoe is redengevend dat, anders dan in haar geval, in die zaak niet in geschil was dat het naleven van de overgelegde omgangsregeling zou resulteren in meer dan marginale zorgtaken. Uit het voorgaande is gebleken dat eiseres niet de onderbouwing heeft geleverd waaruit kan worden opgemaakt dat zij een afgeleid Unierechtelijk verblijfsrecht heeft. Daarmee heeft eiseres niet voldaan aan de stelplicht die gelet op punt 75 van het arrest Chavez-Vilchez op haar weg ligt. Een onderzoeksplicht aan de zijde van verweerder kan gelet op punt 77 van dit arrest pas aan de orde zijn wanneer verweerder verblijf wil ontzeggen aan een derdelander-ouder van een Unieburger-kind dat de dagelijkse daadwerkelijke zorg heeft. Nu niet in geschil is dat de dagelijkse zorg voor de dochter van eiseres bij de vader ligt, doet deze situatie zich niet voor. Verweerder heeft verder terecht geen aanleiding gezien om de uitkomsten van het Raadsonderzoek af te wachten, nu dit onderzoek thans nog niet is gestart, en eiseres niet heeft kunnen meedelen wanneer het Raadsrapport beschikbaar zou komen, wat de uitkomsten daarvan dan zouden worden en wat daar vervolgens de gevolgen van zouden moeten zijn.

13. Het beroep is ongegrond.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.