Rechtbank Den Haag (zp Middelburg) 14 januari 2021, AWB 20/3999

Overwegingen

1. Eiser heeft gesteld te zijn geboren op [geboortedatum] en de Marokkaanse nationaliteit te bezitten. Eiser beoogt verblijf bij zijn minderjarige kinderen [kind 1], geboren op [geboortedatum 1] en [kind 2], geboren op [geboortedatum 2] (tezamen: referenten). Referenten zijn in het bezit van de Nederlandse identiteit. Eiser stelt een van referenten afgeleid verblijfsrecht te hebben op grond van artikel 20 VWEU1 in samenhang met het arrest Chavez-Vilchez2. Hij stelt daarom in aanmerking te komen voor het verzochte verblijfsdocument.

2. Verweerder heeft de aanvraag van eiser afgewezen, omdat deze afwijzing niet tot gevolg heeft dat referenten gedwongen het grondgebied van de Europese Unie dienen te verlaten. Het is immers gebleken dat eiser een Spaans verblijfsdocument heeft en daarmee rechtmatig verblijf in Spanje. Het feit dat eiser zijn verblijfsdocument op 7 oktober 2019 op het Spaanse consulaat in Amsterdam heeft ingeleverd en zelf heeft verklaard afstand te doen van zijn verblijfsrecht in Spanje, betekent niet dat het verblijfsrecht van eiser in Spanje is komen te vervallen. Het Spaanse consulaat is immers niet de bevoegde instantie om een beslissing te nemen op het verzoek van eiser. Eiser heeft verder ook geen verklaring of beslissing van de Spaanse autoriteiten overgelegd waaruit blijkt dat hij geen verblijfsrecht meer heeft in Spanje.

3. Op wat eiser daartegen heeft aangevoerd, wordt in het navolgende ingegaan.

4. Uit het arrest Chavez-Vilchez volgt dat de vreemdeling die een op artikel 20 van het VWEU gebaseerd afgeleid verblijfsrecht wenst te verkrijgen, gegevens moet overleggen waaruit blijkt dat hij een verblijfsrecht ontleent aan dit artikel. Het is aldus in eerste instantie aan eiser om aan te tonen dat het weigeren van het verblijfsrecht tot gevolg heeft dat referenten de Europese Unie ook zouden moeten verlaten. Hierin is eiser niet geslaagd. Verweerder heeft de verklaring van het Spaanse consulaat in dit kader onvoldoende mogen achten. In de verklaring staat slechts dat eiser vrijwillig en uitdrukkelijk afscheid neemt van zijn Spaanse verblijfsvergunning en dat hij zijn verblijfsdocument heeft ingeleverd met het doel afstand te nemen van zijn verblijfsvergunning in Spanje en zodoende een verblijfsvergunning in Nederland te mogen verkrijgen. Dat het verblijfsrecht van eiser in Spanje daadwerkelijk is ingetrokken door de Spaanse autoriteiten volgt hier echter niet uit. Het enkele inleveren van een verblijfsdocument bij het consulaat betekent niet dat het daaraan gekoppelde verblijfsrecht is opgehouden te bestaan. De enkele stelling van eiser ter zitting dat hij sinds het inleveren van zijn verblijfsdocument een advocaat in Spanje heeft ingeschakeld om de status van zijn verblijfsrecht in Spanje te onderzoeken, doet niet af aan het voorgaande. Het gaat bovendien om feiten die hebben plaatsgevonden na het bestreden besluit. Gelet op de ex tunc-toetsing kunnen deze feiten niet door de rechtbank worden meegenomen. De stelling dat een verblijfsrecht ook zonder beslissing kan beëindigen, is niet nader onderbouwd en daarmee onvoldoende om tot een andere conclusie te kunnen leiden.

5. Zoals onder 4 is overwogen, is het aan de vreemdeling om aan te tonen dat hij aan de voorwaarden voor een aan artikel 20 van het VWEU ontleend verblijfsrecht voldoet. In tegenstelling tot wat eiser aanvoert, is de rechtbank van oordeel dat niet is gebleken dat verweerder in dat kader een te hoge bewijslast heeft gehanteerd, of dat het onderbouwen van de aanvraag, waaronder zijn standpunt dat hij geen Spaans verblijfsrecht meer heeft, voor eiser onmogelijk was. Er was daarom nog geen onderzoeksplicht voor verweerder aanwezig.

6. Eiser voert verder aan dat verweerder de hoorplicht heeft geschonden. Verweerder mag van het horen van eiser op zijn bezwaar afzien, als er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de motivering van het primaire besluit en wat eiser daartegen in bezwaar heeft aangevoerd, mede bezien in het licht van wat hiervoor is overwogen, is naar het oordeel van de rechtbank aan deze maatstaf voldaan. Deze beroepsgrond slaagt niet.

7. De rechtbank concludeert naar aanleiding van het bovenstaande dat verweerder op grond van het arrest Chavez-Vilchez het gevraagde verblijfsdocument terecht heeft geweigerd, aangezien deze afwijzing niet tot gevolg heeft dat referenten gedwongen het EU-grondgebied dient te verlaten.

8. Het beroep is ongegrond. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Rechtsmiddel