Rechtbank Den Haag (zp Haarlem) 28 november 2019, AWB 19/2947

Zoals volgt uit de hiervoor geciteerde overweging van het Hof in het arrest Chavez-Vilchez is het in eerste instantie aan de derdelander ouder om gegevens te verschaffen die aantonen dat het weigeren van het verblijfsrecht in Nederland tot gevolg heeft dat het Nederlandse kind de EU zou moeten verlaten. De hiervoor genoemde uitspraak van de Afdeling van 12 september 2019 brengt de rechtbank niet tot het oordeel dat de bewijslast in deze procedure anders zou liggen. In de zaak die bij de Afdeling voorlag waren door de derdelander ouder, tevens hoofdverzorger van de minderjarige Unieburger, voldoende gegevens verstrekt in de zin van de onder 3.1.1 weergegeven overweging van het Hof.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres niet aan de volgens het Hof op haar rustende bewijslast voldaan. Tussen partijen is niet langer in geschil dat eiseres verblijfsrecht heeft in Spanje. Eiseres heeft haar stelling dat het voor referente niet mogelijk is om bij eiseres in Spanje verblijfsrecht te verkrijgen, dat zij daardoor genoodzaakt is om met referente naar Marokko te vertrekken en dus het grondgebied van de EU zal moeten verlaten, op geen enkele wijze nader geconcretiseerd of onderbouwd. Eiseres heeft betoogd dat een dergelijk verblijfsrecht aan referente zal worden ontzegd, omdat eiseres niet voldoet aan het middelenvereiste als vastgelegd in artikel 14 van richtlijn 2004/38/EG (de Gezinsherenigingsrichtlijn). Eiseres heeft dat echter op geen enkele wijze aangetoond. Zij heeft geen besluit van de Spaanse autoriteiten overgelegd waaruit blijkt dat een verzoek om gezinshereniging van referente is afgewezen. Bovendien is de stelling dat eiseres niet in staat is om in Spanje middelen van bestaan te verwerven op geen enkele wijze onderbouwd. Verweerder heeft terecht opgemerkt dat uit het Spaanse verblijfsdocument blijkt dat het eiseres is toegestaan om te werken. Eiseres heeft geen medische documenten ingebracht, noch is gesteld of gebleken dat eiseres niet in staat zou zijn om werkzaamheden te verrichten en daarmee middelen van bestaan te verwerven. Uit de door eiseres overgelegde email van [naam] van 3 september 2019 blijkt dat evenmin. De conclusie is dat eiseres niet concreet heeft onderbouwd dat referente in Spanje geen verblijfsrecht bij eiseres zal kunnen verkrijgen.

Het uitgangspunt van een beoordeling als bedoeld in het arrest Chavez-Vilchez is de vraag of sprake is van een zodanige afhankelijkheidsverhouding met eiseres, dat referente gedwongen wordt het grondgebied van het EU in zijn geheel te verlaten als eiseres geen verblijfsrecht heeft in Nederland. In dit geval is daarvan geen sprake. Immers, de vader van referente heeft – net als referente zelf – de Nederlandse nationaliteit en eiseres heeft verblijfsrecht in Spanje. Referente wordt dan ook door het standpunt van verweerder, dat eiseres in Nederland op grond van artikel 20 van het Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie geen afgeleid verblijfsrecht toekomt, niet gedwongen het grondgebied van de EU in zijn geheel te verlaten. Er is geen sprake van de situatie dat referente het nuttige effect van het burgerschap van de Unie wordt ontnomen. De verwijzing van eiseres naar het arrest van het Hof in de zaak K.A. van 8 mei 2018 (C-82/16) treft reeds daarom geen doel.

Voorts volgt de rechtbank eiseres niet in haar betoog dat door afwijzing van de aanvraag het contact van referente met haar vader verloren zal gaan. Verweerder heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat de vader van referente gezien zijn Nederlandse nationaliteit gebruik kan maken van zijn recht van vrij verkeer en zo het contact met referente in Spanje kan onderhouden. Ook kan referente zich gezien haar Nederlandse nationaliteit op elk gewenst moment naar Nederland begeven. Daar komt bij dat eiseres niet heeft onderbouwd dat de vader geen verblijfsrecht in Spanje toekomt. Eiseres heeft geen afgewezen aanvraag van haar echtgenoot tot het verkrijgen van verblijf in Spanje overgelegd. Verder heeft eiseres haar stelling, dat haar echtgenoot geen verblijf toekomt omdat hij niet aan het middelenvereiste kan voldoen vanwege zijn arbeidsongeschiktheid, onvoldoende geconcretiseerd en onderbouwd. De brief van WerkSaam van 2 juli 2018 is daartoe onvoldoende, omdat uit deze brief enkel blijkt dat de echtgenoot van eiseres, vader van referente, tijdelijk tot 2 juli 2023 is ontheven van de verplichting om algemeen geaccepteerd arbeid te verkrijgen, te aanvaarden en te behouden. Uit deze brief blijkt niet dat de echtgenoot blijvend en volledig arbeidsongeschikt is.
Bovendien is niet gebleken dat eiseres zich niet op reguliere gronden rechtmatig bij referente in Nederland zou kunnen voegen, zodat referente in Nederland contact met beide ouders kan onderhouden. Van een zodanige aanvraag en afwijzing daarvan is niet gebleken.

Het beroep op het arrest Rendon Marin heeft verweerder terecht niet tot een ander besluit gebracht, reeds vanwege het feit dat in die zaak – in tegenstelling tot onderhavige zaak – sprake was van een enig verzorgende ouder. Met betrekking tot de verwijzing van eiseres naar het arrest O.S. en L. heeft verweer zich terecht op het standpunt gesteld dat ook dit arrest niet op onderhavige situatie van toepassing is, omdat in dit arrest een wezenlijk andere gezinssituatie aan de orde was. In de situatie van referente is geen sprake van samengestelde gezinnen met meerdere kinderen. In het geval van referente is sprake van de situatie dat zij door haar beide biologische ouders wordt verzorgd en dat beide ouders het gezag hebben over haar, zoals door eiseres ter zitting nogmaals is bevestigd.

4. Het beroep is ongegrond.

5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.