Rechtbank Den Haag (zp Haarlem) 25 november 2019, AWB 19/5017

In het arrest Chavez-Vilchez heeft het HvJEU het navolgende voor recht verklaard:

“1. Artikel 20 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat, voor de beoordeling of een kind, burger van de Europese Unie, genoopt zou zijn het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten en hem dus het effectieve genot van de essentie van de rechten die dat artikel hem verleent zal worden ontzegd indien aan zijn ouder, onderdaan van een derde land, een verblijfsrecht in de betrokken lidstaat werd geweigerd, de omstandigheid dat de andere ouder, burger van de Unie, daadwerkelijk alleen de dagelijkse daadwerkelijke zorg voor het kind kan en wil dragen, een gegeven vormt dat relevant is, maar dat niet volstaat om te kunnen vaststellen dat er tussen de ouder die onderdaan van een derde land is en het kind niet een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat dat het kind in geval van een dergelijke weigering het grondgebied van de Unie zou moeten verlaten. Om tot een dergelijke vaststelling te komen moeten, in het hogere belang van het kind, alle betrokken omstandigheden in de beschouwing worden betrokken, meer in het bijzonder de leeftijd van het kind, zijn lichamelijke en emotionele ontwikkeling, de mate van zijn affectieve relatie zowel met de ouder die burger van de Unie is als met de ouder die onderdaan van een derde land is, evenals het risico dat voor het evenwicht van het kind zou ontstaan indien het van deze laatste ouder zou worden gescheiden.

2. Artikel 20 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat het er niet aan in de weg staat dat een lidstaat aan het verblijfsrecht op zijn grondgebied van een onderdaan van een derde land, ouder van een minderjarig kind dat de nationaliteit van die lidstaat heeft, voor wie hij dagelijks daadwerkelijk zorgt, de verplichting verbindt dat die onderdaan de gegevens verschaft die aantonen dat het kind bij een weigering om een verblijfsrecht toe te kennen aan de ouder die onderdaan van een derde land is, het effectieve genot van de essentie van de aan de status van burger van de Unie ontleende rechten zou worden ontzegd doordat het genoopt zou zijn het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten. Het is echter aan de bevoegde autoriteiten van de betrokken lidstaat om aan de hand van de door de onderdaan van een derde land verschafte gegevens het nodige onderzoek te doen teneinde, gelet op alle omstandigheden van het geval, te kunnen beoordelen of een weigering dergelijke gevolgen zou hebben.”

De rechtbank overweegt in het licht van het arrest Chavez-Vilchez als volgt.
De rechtbank acht het aannemelijk, mede gelet op het verhandelde ter zitting, dat de echtgenote van eiser een combinatie van medische klachten heeft, dat haar medische klachten ertoe hebben geleid dat zij hulp in de huishouding nodig heeft gehad in 2013 en 2014 en dat deze hulp is gestopt vanwege de meerderjarigheid van de kinderen, niet vanwege een vermindering van de medische klachten van de echtgenote van eiser. De rechtbank maakt hieruit op dat zij niet in staat is om zelfstandig de huishouding te doen en volledig zelfstandig voor de minderjarige kinderen te zorgen, maar daarbij hulp nodig heeft van instanties of van haar meerderjarige kinderen.
Daarnaast staat vast dat eiser in de periode 2004 – 2018 alleen op afstand een bijdrage heeft kunnen leveren aan het gezin, met uitzondering van de vakanties die het gezin in Marokko doorbracht. Dit was niet een keuze van eiser of zijn gezin, hij was immers ongewenst verklaard en is daarom uitgezet naar Marokko. Na de opheffing van de ongewenstverklaring heeft hij op verschillende manieren geprobeerd om zich te voegen bij zijn gezin. Eiser heeft ter zitting nader toegelicht dat dit een grote impact heeft gehad op het evenwicht van de kinderen (waaronder referenten). Zo heeft hij uitgelegd dat dochter [naam 2] tijdens WhatsApp-gesprekken altijd informeerde wanneer hij naar Nederland zou komen en zij tijdens deze gesprekken heel emotioneel werd als hij daar nog geen concreet antwoord op kon geven. De rechtbank acht deze verklaring van eiser authentiek en dat zijn afwezigheid in Nederland een grote impact heeft gehad op het welzijn van referenten, komt de rechtbank mede gelet op hun jeugdige leeftijd ook niet onaannemelijk voor. Ook is ter zitting het beeld naar voren gekomen dat zowel tussen referenten en eiser, als tussen referenten en hun moeder (de echtgenote van eiser), een sterke affectieve relatie bestaat en dat dit ook het geval was voordat eiser naar Nederland is gekomen in 2018.

Gelet op vooral de afwezigheid van eiser gedurende het hele leven van referenten, tezamen bezien met de medische problematiek van de echtgenote van eiser (hun moeder), de affectieve relatie die bestaat tussen eiser en referenten en de jonge leeftijd van referenten, kan niet op voorhand worden uitgesloten dat geen risico ontstaat voor het evenwicht van referenten in het geval hun vader Nederland weer zou moeten verlaten. Hierdoor is niet uit te sluiten dat wordt voldaan aan de voorwaarde dat tussen eiser en referenten een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat, dat referenten gedwongen zouden zijn om het grondgebied van de Unie te verlaten als aan eiser geen verblijfsrecht wordt verleend (zoals bepaald in paragraaf B10/2.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000, specifiek de voorwaarde onder d).
Bij deze stand van zaken, had het op de weg van verweerder gelegen om nader onderzoek te verrichten in de vorm van een hoorzitting en (mede op grond daarvan) nader te motiveren waarom niet aan de voornoemde voorwaarde wordt voldaan. De beroepsgronden slagen.