Rechtbank Den Haag (zp Haarlem) 11 juni 2019, AWB 18/9206

Verweerder heeft zich in het verweerschrift op het standpunt gesteld dat het bestreden besluit een meeromvattende beschikking betreft. De wetgever wenst nauwe concentratie van rechtsbescherming waarbij tegen de besluiten met verwevenheid dezelfde rechtsbescherming open dient te staan. Dit houdt in dat de rechtbank, gezien de nauwe verbondenheid tussen de afwijzing van de verlenging van de verblijfsvergunning, de intrekking van de verblijfsvergunning en de ongewenstverklaring van eiser, bevoegd is het beroep te behandelen. Verweerder verwijst naar een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de raad van State (de Afdeling) van 15 december 2016, ECLI:NL:RVS:2016:3349.

De rechtbank is van oordeel dat het bestreden besluit, voor zover eiser daarbij ongewenst is verklaard, een beslissing in primo betreft. Verweerder heeft eiser immers pas in dit besluit (voor het eerst) ongewenst verklaard. De door verweerder aangehaalde uitspraak van de Afdeling van december 2016 betreft een andere situatie. Van een dusdanige verbondenheid tussen de intrekking, de afwijzing van de verlenging en de ongewenstverklaring van eiser waarbij één rechtsmiddel wenselijk wordt geacht, is de rechtbank niet gebleken.
Het beroep is daarom, voor zover gericht tegen de ongewenstverklaring, prematuur ingediend, zodat het niet-ontvankelijk is. De rechtbank zal het beroepschrift dan ook, voor zover gericht tegen de ongewenst verklaring, naar verweerder doorsturen om te behandelen als bezwaarschrift op grond van artikel 6:15 Awb.

De rechtbank overweegt allereerst ambtshalve bekend te zijn met de verwijzingsuitspraak van de Afdeling van 6 juni 2018 (ECLI:NL:RVS:2018:1738). Daarin heeft de Afdeling prejudiciële vragen gesteld die er op neerkomen of verweerder in een zaak als de onderhavige al dan niet moet toetsen aan het unierechtelijke openbare orde criterium.
De rechtbank stelt vast dat verweerder zich primair op het standpunt stelt dat eisers verblijfsvergunning kon worden ingetrokken, omdat de norm zoals genoemd in artikel 3.86, eerste lid, aanhef en onder b, en derde lid Vb is overschreden. Dat is tussen partijen niet in geschil. De rechtbank stelt voorts vast dat verweerder (ook) heeft getoetst aan het unierechtelijke openbare orde criterium. Gelet hierop ziet de rechtbank geen aanleiding de zaak aan te houden in afwachting van de antwoorden op de gestelde prejudiciële vragen.
De rechtbank zal hierna beoordelen of verweerder het unierechtelijke openbare orde criterium aan eiser heeft kunnen tegenwerpen.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich in het bestreden besluit terecht op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging die een fundamenteel belang van de samenleving aantast. Daarbij heeft verweerder terecht gesteld dat eisers stelling dat hij vanwege de ziekte van zijn moeder in het criminele circuit is geraakt en hij daarna door bedreigingen niet kon stoppen, niet wordt gevolgd. Eiser heeft immers niet onderbouwd om welke ziekte het zou gaan en evenmin is aannemelijk gemaakt dat er daadwerkelijk een behandeling heeft plaatsgevonden waarvoor zijn moeder niet was verzekerd. Daarbij komt dat de gestelde behandeling van zijn moeder in 2011 plaatsvond en eiser in 2015 is veroordeeld in verband met het opzetten van een koeriersnetwerk in Duitsland, waarbij hij een belangrijke schakel was in frequente smokkel van grote hoeveelheden verdovende middelen gedurende een lange periode, ruim gelegen na 2011. Ten slotte blijkt uit het Duitse strafvonnis dat een ontnemingsvordering is opgelegd van € 630.000,-. Dat eisers criminele gedrag een wanhoopsdaad was vanwege geldgebrek, heeft verweerder daarom terecht niet gevolgd. Dat verweerder niet alle relevante omstandigheden zou hebben betrokken, zoals het belang van het kind, is voorts niet gebleken. Verweerder heeft immers op pagina 5 van het bestreden besluit de belangen van eisers minderjarige zoont meegewogen en daarbij ook verwezen naar onderdelen van het primaire besluit waarin eveneens is ingegaan op de belangen van het kind. Eiser is veroordeeld tot een gevangenisstraf van twaalf jaar en deze uitspraak is onherroepelijk zodat verweerder terecht heeft gesteld dat sprake is van een werkelijke bedreiging. Ook is sprake van een ernstige bedreiging voor een fundamenteel belang van de samenleving door de veroordeling voor grootschalige, illegale internationale drugshandel. Drugshandel wordt immers als groot gevaar voor de samenleving gezien, gelet op de ontwrichtende werking daarvan. Gelet op het strafvonnis, staat vast dat het door eiser gepleegde feit ernstig is. De vraag of eiser een first offender is, acht de rechtbank voorts niet relevant. Zoals verweerder terecht ter zitting heeft betoogd, zijn immers de feitelijke gedragingen van eiser bij de beoordeling relevant. De enkele stelling dat sprake is van een positieve gedragsverandering in detentie kan naar het oordeel van de rechtbank niet een zodanig gewicht in de schaal leggen dat geen sprake meer zou zijn van een actuele dreiging.

Met betrekking tot het door eiser overgelegde rapport van de heer [naam] is de rechtbank van oordeel dat verweerder dit stuk terecht niet als deskundigenrapport heeft aangemerkt. Uit de inhoud van het rapport komt naar voren dat dit tot stand is gekomen aan de hand van toegezonden correspondentie van eiser en gesprekken die de heer [naam] met eiser en zijn echtgenote heeft gevoerd. Uit het rapport blijkt niet welke onderzoeksmethode de heer [naam] bij de inschatting van het recidive risico van eiser in het rapport heeft gehanteerd. Evenmin blijkt uit het rapport waarop zijn deskundigheid is gebaseerd. Dat de heer [naam] in een aantal strafzaken als deskundige is aangemerkt, leidt niet tot een ander oordeel omdat de in die zaken opgestelde rapporten niet ter vergelijking zijn overgelegd. De inhoud van het overgelegde rapport betreft eerder een gespreksverslag dan een rapport van een deskundige. Aan het rapport wordt dan ook niet de waarde toegekend die eiser wenst. Eisers beroep op de uitspraak van de Afdeling van 30 juni 2017 waarin wordt ingegaan op het arrest van het Europese Hof voor de rechten van de mens (EHRM) inzake Korošec tegen Slovenië (ECLI:CE:ECHR:2015:1008JUD007721212) slaagt niet omdat geen sprake is van een vergelijkbare situatie. Dit arrest betreft immers de situatie dat verweerder een deskundige inschakelt en de vreemdeling niet in staat is om dit te betwisten door een contra-expertise op te laten stellen. Los van het feit dat eiser niet heeft onderbouwd dat de heer [naam] de enige persoon is die eiser kon benaderen om een inschatting te geven van zijn positieve gedragsverandering en recidive risico, heeft verweerder in casu zelf geen deskundige ingeschakeld. Dat geen sprake zou zijn van equality of arms, is daarom niet gebleken. De beroepsgrond faalt.

Verweerder heeft zich in het bestreden besluit op het volgende standpunt gesteld.
Uit de aangehaalde arresten C.S. en Rendon Marin volgt dat een zorgvuldige beoordeling, met name als het gaat om de belangen van het kind, moet worden gemaakt. Deze heeft in casu in het bestreden besluit ook plaatsgevonden. Voorts is geen sprake van vergelijkbare zaken omdat het in deze zaken ging om vreemdelingen die eenhoofdig met het gezag en de opvoeding van de kinderen waren belast. Dat is in casu niet aan de orde. Ook ging het in genoemde zaken om beduidend lagere straffen, te weten celstraffen van twaalf en negen maanden, noch afgezien van de omstandigheid dat in de onderhavige zaak eiser door zijn detentie al jarenlang van het kind gescheiden is. Ten aanzien van het beroep op het arrest Chavez-Vilchez stelt verweerder dat evenmin sprake is van een vergelijkbare situatie. Aangezien eiser op het moment dat zijn zoon één jaar oud was in detentie is geraakt en hij is veroordeeld tot een gevangenisstraf van twaalf jaar kan bezwaarlijk worden gesproken van een rol als verzorgende ouder. Ook al zou eiser moeten worden aangemerkt als verzorgende ouder, dan nog leidt dit niet tot een succesvol beroep op het arrest. In dit geval wordt het rechtmatig verblijf immers beëindigd vanwege openbare orde, waarbij getoetst wordt aan het unierechtelijk openbare orde criterium.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat eisers beroep op de arresten Rendon Marin en C.S. niet slaagt omdat geen sprake is van vergelijkbare zaken. Eiser heeft immers niet het eenhoofdig gezag over zijn zoon en is evenmin, als gevolg van zijn detentie, met enige opvoedtaken belast. Zoals reeds hiervoor in rechtsoverweging 4.2 is overwogen, is evenmin gebleken dat verweerder de belangen van het kind in de besluitvorming onvoldoende heeft betrokken.

Verweerder heeft zich in het bestreden besluit (samengevat) op het standpunt gesteld dat geen sprake is van schending van de artikelen 8 EVRM en 3 IVRK. In het primaire besluit is uitgebreid ingegaan op de belangen van het kind, hetgeen wordt herhaald en ingelast. Aanvullend stelt verweerder dat de stelling dat in Marokko onvoldoende behandelmogelijkheden beschikbaar zijn voor de echtgenote en de zoon op geen enkele wijze is onderbouwd. Een objectieve of subjectieve belemmering is om die reden dan ook niet aangetoond. Voor zover daar wel van moet worden uitgegaan, impliceert dit mogelijk dat eiser zijn echtgenote en zoon in Nederland voor hun behandeling moet achterlaten. Dit komt voor rekening en risico van eiser. Het belang van de staat, dat gebaat is bij een veilige samenleving prevaleert. Bovendien zal voor de beleving van het kind de situatie niet wezenlijk veranderen wanneer eisers verblijfsrecht wordt beëindigd, omdat eiser reeds jaren in detentie in Duitsland verblijft en hier ook nog een aantal jaren zal verblijven. Bovendien heeft eiser door de ongewenstverklaring in plaats van een inreisverbod wel de mogelijkheid om zijn gezin in naburige unielanden te ontmoeten. Ook valt niet in te zien waarom eisers echtgenote en zoon eiser niet, net als in de huidige situatie, minimaal tweemaal per jaar zouden kunnen bezoeken in Marokko. Eiser heeft met zijn langdurig crimineel gedrag zijn gezinsleven willens en wetens op het spel gezet, hetgeen voor zijn rekening en risico komt. Daarbij wordt voorts door verweerder opgemerkt dat de klachten en de daaruit voortvloeiende behandeling van het kind vooral het gevolg zijn van het auto-ongeluk. Op geen enkele wijze is, bijvoorbeeld aan de hand van een deskundigenrapport, onderbouwd dat dit in hoofdzaak het gevolg is van de situatie dat eiser in Duitsland verblijft. Daar komt bij dat de zoon van eiser pas een jaar oud was toen eiser in detentie geraakte. Gelet op die achtergrond acht verweerder een dermate sterke band tussen eiser en zijn kind, waarbij sprake zou zijn van onherstelbare schade voor het kind wanneer het verblijf van eiser zou worden beëindigd, zonder nadere onderbouwing, niet aannemelijk. Ook de stelling dat het onderwijs in Marokko van een aanzienlijk lager niveau is, wordt niet gevolgd omdat enige onderbouwing ontbreekt. De aard en ernst van het misdrijf en daarmee het belang van de staat wegen zwaarder dan de belangen van eiser. De stelling dat sprake is van verzachtende omstandigheden wegens de ziekte van de moeder, volgt verweerder niet. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 17 september 2018 (kenmerk: 201801996/1) stelt verweerder dat zolang eiser nog in detentie verblijft, geen sprake kan zijn van een positieve gedragsverandering die in het kader van artikel 8 EVRM gewicht in de schaal legt.

Hoewel uit het dossier blijkt dat wel degelijk tussen eiser en zijn zoon, ondanks de langdurige detentie van eiser, sprake is van een emotionele band, is de rechtbank van oordeel dat verweerder terecht heeft gesteld dat geen sprake is van schending van artikel 8 EVRM en artikel 3 IVRK. Daartoe is allereerst redengevend dat verweerder in het primaire besluit, dat in het bestreden besluit is herhaald en ingelast, uitgebreid heeft getoetst aan de zogeheten guiding principles, zoals genoemd in de arresten Boultif (ECLI:CE:ECHR:2001:0802JUD005427300) en Üner (ECLI:CE:ECHR:2006:1018JUD004641099). Daarbij heeft verweerder onder meer de belangen van eisers zoon en de psychische klachten van zijn zoon en echtgenote betrokken. Voorts is de rechtbank van oordeel dat verweerder terecht geen verzachtende omstandigheden aanwezig heeft geacht. Eiser heeft immers, zoals hiervoor reeds is overwogen, op generlei wijze aannemelijk gemaakt dat hij enkel vanwege geldnood in verband met zijn zieke moeder in het criminele circuit is beland. Verweerder heeft van doorslaggevend belang kunnen achten dat eiser met zijn langdurig crimineel gedrag zijn gezinsleven willen en wetens op het spel heeft gezet, hetgeen voor zijn rekening en risico komt. Verweerder heeft zich voorts terecht op het standpunt gesteld dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van een objectieve of subjectieve belemmering om het gezinsleven in Marokko uit te oefenen. Zo is niet onderbouwd dat de voor zijn echtgenote en zoon noodzakelijke medische behandeling in Marokko niet voorhanden zou zijn. Evenmin is onderbouwd dat het onderwijs in Marokko van een lager niveau zou zijn of dat sprake zou zijn van een certain degree of hardship. Daarbij heeft verweerder terecht belang gehecht aan de omstandigheid dat de echtgenote weliswaar de Nederlandse nationaliteit heeft en hier is geboren en getogen, maar dat de echtgenote wel een Marokkaanse achtergrond heeft zodat zij geacht wordt enige affiniteit met de Marokkaanse taal en cultuur te hebben. Zij wordt daarom geacht zich met behulp van eiser in de Marokkaanse samenleving te kunnen handhaven. Bovendien heeft verweerder terecht betrokken dat eiser door de ongewenstverklaring wel de mogelijkheid heeft om zijn gezin in naburige unielanden te ontmoeten en dat niet valt in te zien waarom de echtgenote en zijn zoon eiser niet, net als in de huidige situatie, minimaal tweemaal per jaar zouden kunnen bezoeken in Marokko. Deze beroepsgrond slaagt evenmin.

7. Het beroep is, voor zover gericht tegen de ongewenstverklaring, niet-ontvankelijk. Het beroep is voor het overige ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.