Rechtbank Den Haag (zp Arnhem) 23 december 2019, AWB 19/6399

a. de vreemdeling moet zijn identiteit en nationaliteit aannemelijk maken door het overleggen van een geldig document voor grensoverschrijding of een geldige identiteitskaart. Als de vreemdeling hieraan niet kan voldoen, moet hij zijn identiteit en nationaliteit ondubbelzinnig aantonen met andere middelen;

b. de vreemdeling heeft een minderjarig kind (dat wil zeggen: beneden de achttien jaar) dat in het bezit is van de Nederlandse nationaliteit;

c. de vreemdeling verricht al dan niet gezamenlijk met de andere ouder daadwerkelijke zorgtaken ten behoeve van het minderjarige kind; en

d. tussen de vreemdeling en het kind bestaat een zodanige afhankelijkheidsverhouding dat het kind gedwongen zou zijn het grondgebied van de Unie te verlaten als aan de vreemdeling een verblijfsrecht wordt geweigerd.

De IND kan niet vaststellen dat sprake is van rechtmatig verblijf op grond van artikel 8 onder e, Vw als de vreemdeling onvoldoende gegevens verschaft waarmee wordt aangetoond dat aan bovengenoemde voorwaarden wordt voldaan.

De rechtbank stelt voorop dat het verblijfsrecht op grond van artikel 20 van het VWEU declaratoir is. Aan alle onder 3.1 genoemde voorwaarden moet zijn voldaan voordat een faciliterend visum op grond van artikel 20 van het VWEU wordt verstrekt. Verder geldt dat het op de weg van eiser ligt om een op artikel 20 van het VWEU gebaseerd afgeleid verblijfsrecht aan te tonen. Het is aan hem om de gegevens over te leggen waaruit blijkt dat hij een verblijfsrecht aan artikel 20 van het VWEU ontleent. Het is aan eiser om gegevens te overleggen waaruit blijkt dat aan de voorwaarden is voldaan. Het is vervolgens aan verweerder om op basis van de overgelegde gegevens te onderzoeken of eiser inderdaad een afgeleid verblijfsrecht heeft op grond van artikel 20 van het VWEU.

Op grond van paragraaf B10/2.2 van de Vc 2000 verstaat verweerder onder zorgtaken ook opvoedingstaken. Zorg- en opvoedingstaken met een marginaal karakter worden door verweerder niet aangemerkt als daadwerkelijke zorgtaken ten behoeve van het minderjarige kind, tenzij het marginale karakter van de zorg- en opvoedingstaken de vreemdeling niet is aan te rekenen. Dit wordt de vreemdeling niet aangerekend als hij/zij kan aantonen dat de andere ouder de omgang met het kind frustreert.

De rechtbank is van oordeel dat eiser ten aanzien van de door hem gestelde zorg- en opvoedingstaken niet in voldoende mate aan de op hem rustende stelplicht heeft voldaan. Uit de door eiser overgelegde stukken blijkt niet dat of hoe hij betrokken is bij de dagelijkse verzorging en opvoeding van zijn zoon. Uit de door hem overgelegde screenshots en foto’s en uit de omstandigheid dat [zoon] meerdere malen in Kosovo is geweest, blijkt niet dat eiser, al dan niet gezamenlijk met de moeder van [zoon] , beslissingen neemt over de opvoeding en verzorging. Eisers betoog dat het onmogelijk is om dit aan te tonen, omdat hij niet fysiek aanwezig is bij zijn kind, volgt de rechtbank niet. Zo acht de rechtbank het niet ondenkbaar dat het ook mogelijk is op afstand via moderne communicatiemiddelen met de moeder te overleggen over beslissingen zoals naar welke school het kind zal gaan. Dat sprake zou zijn van bewijsnood, omdat hierover alleen per telefoon is gecommuniceerd, kan zo zijn, maar dit komt gelet op de aard van de aanvraag voor risico van eiser. Het betoog van eiser slaagt niet.

Op grond van paragraaf B10/2.2 van de Vc 2000 betrekt verweerder bij de beoordeling of sprake is van een zodanige afhankelijkheidsverhouding dat het kind gedwongen zou zijn het grondgebied van de Unie te verlaten als aan de vreemdeling een verblijfsrecht wordt geweigerd, in het hogere belang van het kind, alle relevante omstandigheden, meer in het bijzonder de leeftijd van het kind, zijn lichamelijke en emotionele ontwikkeling en de mate van zijn affectieve relatie zowel met de Nederlandse ouder als met de vreemdeling, evenals het risico dat voor het evenwicht van het kind zou ontstaan als het van deze laatste zou worden gescheiden.

De rechtbank is van oordeel dat eiser ten aanzien van de door hem gestelde afhankelijkheidsverhouding met zijn zoon niet in voldoende mate aan de op hem rustende stelplicht heeft voldaan. De rechtbank betrekt hierbij dat al vanaf de geboorte van [zoon] de situatie zo is dat eiser buiten Nederland woont. Door eiser is niet onderbouwd dat tussen hem en zijn zoon een zodanige afhankelijkheidsverhouding bestaat dat [zoon] gedwongen zou zijn het grondgebied van de Unie te verlaten als aan eiser een verblijfsrecht wordt geweigerd. Dat [zoon] , zoals zijn moeder ter zitting heeft toegelicht, zijn vader mist en vaak huilt, is te begrijpen, maar dit is onvoldoende om een afhankelijkheidsverhouding zoals bedoeld in deze zaak tussen eiser en zijn kind aan te nemen. Ook is hiervoor niet voldoende het betoog van de moeder ter zitting dat haar kind steeds naar zijn vader vraagt. Het betoog van eiser dat het onmogelijk is om van zo’n afhankelijkheid bewijs te leveren, anders dan met een verklaring van een psychiater, volgt de rechtbank niet. De rechtbank acht het niet ondenkbaar dat als de afwezigheid van eiser een grote invloed op [zoon] heeft, een huisarts of een docent van de basisschool hierover iets zou kunnen verklaren. Eiser heeft ter onderbouwing van zijn betoog echter geen enkel document overgelegd. Ook hiervoor geldt dat bij een beroep op artikel 20 van het VWEU het gaat om een declaratoir recht. Een eventuele onmogelijkheid om in voldoende mate te voldoen aan de op eiser rustende stelplicht, brengt met zich dat dit voor risico van eiser komt. Eiser heeft ook niets overgelegd ter staving van de belangen van het kind. Er kan dan ook niet worden gezegd dat verweerder die belangen onvoldoende heeft betrokken in de besluitvorming. Omdat eiser niet in voldoende mate heeft voldaan aan de op hem rustende stelplicht, was verweerder niet gehouden om het hiervoor bedoelde onderzoek te verrichten. De verwijzing van eiser naar de uitspraak van deze rechtbank van 10 oktober 2018 leidt in deze zaak niet tot een ander oordeel. Deze uitspraak is bovendien in hoger beroep vernietigd.3

6. Omdat niet is gebleken van daadwerkelijke zorg- en opvoedingstaken ten behoeve van het minderjarige kind en ook niet is gebleken van een zodanige afhankelijkheidsverhouding tussen eiser en [zoon] dat [zoon] gedwongen zou zijn het grondgebied van de Unie te verlaten als aan eiser een verblijfsrecht wordt geweigerd, heeft verweerder terecht geconcludeerd dat eiser geen afgeleid verblijfsrecht aan artikel 20 van het VWEU ontleent, waardoor dit ook geen grond vormde voor het verstrekken van een faciliterend visum. Wat over het ouderschap naar voren is gebracht, kan niet leiden tot een ander oordeel en wordt daarom niet besproken.

7. Eiser betoogt dat sprake is van schending van de hoorplicht. Ten onrechte is het bezwaar kennelijk ongegrond verklaard. In het primaire besluit is volstaan met een standaard motivering zonder in te gaan op de individuele feiten en omstandigheden in de zaak. In het primaire besluit is niet kenbaar getoetst aan de voorwaarden voor een faciliterend visum op grond van het arrest Chavez-Vilchez. Verder zijn meerdere bewijsstukken in bezwaar ingebracht die bij de aanvraag nog niet waren ingebracht. Verder moeten in de belangenafweging de belangen van het kind een centrale rol spelen. Gelet op het aangevoerde in bezwaar, kan niet worden volgehouden dat aanstonds duidelijk was dat de belangenafweging in het nadeel van eiser en het kind zou uitvallen.

Verweerder mag met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht van het horen in bezwaar afzien als er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend standpunt. Gelet op de motivering van het primaire besluit en wat eiser daartegen in bezwaar heeft aangevoerd, is naar het oordeel van de rechtbank aan deze maatstaf voldaan. Hoewel in het primaire besluit slechts globaal is aangegeven waarom het visum is geweigerd, is eiser in de aanloop naar het bestreden besluit in de gelegenheid gesteld om nadere stukken ter onderbouwing van zijn aanvraag te overleggen. In de brief van 20 juni 2019 is specifiek door verweerder benoemd welke stukken nog ontbraken. Met wat eiser daarna heeft overgelegd, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank mogen afzien van het horen in bezwaar, omdat op voorhand geen twijfel mogelijk was dat dit niet zou afdoen aan het primaire besluit.

8. Verweerder heeft het faciliterende visum mogen weigeren. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

9. De rechtbank ziet zich gesteld voor de vraag of voor zaken zoals deze de mogelijkheid van hoger beroep openstaat. Gelet op de aard van deze aanvraag, beantwoordt de rechtbank deze vraag bevestigend.