Rechtbank Den Haag (zp Amsterdam) 2 maart 2021, AWB 20/2489

Eiseres is van mening dat verweerder referente ten onrechte als meerderjarig heeft aangemerkt. Zij was ten tijde van de aanvraag negentien jaar. Eiseres betoogt dat EU-rechtelijke leeftijdsgrens voor meerderjarigheid niet bij de achttien, maar bij 21 jaar ligt. In dat kader verwijst eiseres naar artikel 2 van de Verblijfsrichtlijn4.

De rechtbank volgt eiseres niet in dit betoog. Artikel 2, tweede lid, van deze richtlijn is geen meerderjarigheidsgrens, maar ziet op de familieleden die binnen de kring van begunstigden vallen die het recht van vrij verkeer en verblijf kunnen uitoefenen op het grondgebied van de lidstaten van de Europese Unie (EU). Daaruit kan niet worden afgeleid dat men in de EU pas op een leeftijd van 21 jaar als meerderjarig wordt beschouwd. De rechtbank wijst er op dat ook in paragraaf B10/2.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000 wordt uitgegaan van een leeftijdsgrens van achttien jaar voor de toepassing van het arrest Chavez-Vilchez.

Eiseres stelt dat zij en referente verkeren in een situatie als bedoeld in het arrest K.A. Ter onderbouwing verwijst eiseres naar de rapportage van de GGZ Drenthe van 11 maart 2020, die zij in de beroepsfase heeft overgelegd. Verweerder werpt ten onrechte tegen dat er geen bewijsstukken vanaf 2009 zijn overgelegd waaruit de afhankelijkheid van referente van eiseres blijkt. Verweerder miskent dat eiseres en referente geconfronteerd worden met lange wachttijden voor toegang tot gespecialiseerde medische zorg. Tijdens de aanvraagfase is een brief van de GGZ Drenthe overgelegd waarin staat dat er een wachttijd van ongeveer vier tot vijf maanden voor het eerste intakegesprek is. Tijdens de bezwaarfase is een brief van de GGZ Drenthe overgelegd waarin referente uitgenodigd is voor een intakegesprek. Dit heeft geleid tot de genoemde rapportage. Verweerder heeft de uitkomst van dit onderzoek ten onrechte niet willen afwachten.

De rechtbank neemt de rapportage mee in de beoordeling van deze procedure, ondanks dat deze in de beroepsfase is overgelegd. Gelet op de twee brieven van de GGZ Drenthe ten aanzien van de wachttijd en de uitnodiging voor het intakegesprek, wist verweerder dat de rapportage eraan kwam en heeft verweerder voldoende gelegenheid gehad om hierop te reageren.

Het is de rechtbank duidelijk dat in de deze zaak bijzondere individuele omstandigheden spelen. Uit de rapportage blijkt dat referente onder meer verschillende psychische problemen heeft. Geconcludeerd wordt dat voor behandeling referente meer op haar plaats is binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie dan de volwassenenpsychiatrie. Wat de dagelijkse uitwerking is van de problematiek van referente en welke rol eiseres daarin speelt is echter onduidelijk. De stelling van eiseres op zitting dat verweerder nader onderzoek had moeten doen dan wel dat de bewijslast omklapt, volgt de rechtbank niet. Het is aan eiseres om met stukken aannemelijk te maken dat referente zo afhankelijk is van eiseres dat zij op geen enkele manier kunnen worden gescheiden van elkaar. De rechtbank overweegt dat uit de stukken die in deze procedure zijn overgelegd niet blijkt dat sprake is van een zodanige afhankelijkheidsrelatie.

Eiseres stelt dat sprake is van schending van de hoorplicht.

Ten aanzien van het betoog van eiseres dat de hoorplicht is geschonden, overweegt de rechtbank als volgt. Op grond van vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State mag verweerder met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb van horen afzien indien er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat het bezwaar niet kan leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de inhoud van het primaire besluit en wat daartegen is aangevoerd, doet een dergelijke situatie zich hier voor en heeft verweerder kunnen afzien eiseres te horen.

7. De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.