Rechtbank Den Haag (zp Amsterdam), 14 september 2020, AWB 20/3422

[eiser] ,

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: [naam] ).

Motivering

1. Eiser heeft verweerder verzocht hem op grond van artikel 20 van het VWEU1en het arrest Chavez-Vilchez2 verblijf toe te staan bij zijn minderjarige dochter [naam] ( [naam] ). [naam] is geboren op [geboortedatum] en heeft de Nederlandse nationaliteit.

2. Verweerder heeft eisers aanvraag afgewezen, omdat niet is gebleken dat hij, al dan niet samen met zijn echtgenote, daadwerkelijk zorgtaken verricht ten aanzien van [naam] . Daarnaast stelt verweerder zich op het standpunt dat tussen eiser en [naam] niet een zodanige afhankelijkheidsrelatie bestaat dat, als eiser moet vertrekken uit Nederland, zij met hem mee zou moeten.

3. De rechtbank is van oordeel dat verweerder de aanvraag op goede gronden heeft afgewezen. Vooropgesteld wordt dat eiser de vader is van [naam] en alleen daarom al heel belangrijk voor haar is, maar dat is onvoldoende om het gevraagde verblijfsrecht toe te kennen. Eiser moet onderbouwen en aannemelijk maken dat hij daadwerkelijk voor [naam] zorgt en dat zij echt van hem afhankelijk is in de zin van voornoemd Chavez-Vilchez arrest. Hierin is eiser naar het oordeel van de rechtbank niet geslaagd. Eiser heeft onder meer verklaringen overgelegd van het kinderdagverblijf, de oma van [naam] en een aantal foto’s. Uit die stukken kan worden afgeleid dat eiser in het leven van [naam] aanwezig is, maar niet dat hij ook daadwerkelijk voor [naam] zorgt en dat zij van hem afhankelijk is in de zin van het Chavez-Vilchez arrest. De enkele omstandigheid dat eiser met [naam] en zijn partner drie maanden heeft samengewoond, leidt niet tot een ander oordeel. Dit geldt ook voor eisers betoog dat hij, na zijn vertrek naar Engeland, intensief contact met [naam] heeft onderhouden via Facetime en bezoeken. Dit is onvoldoende onderbouwd.

4. De rechtbank is verder van oordeel dat geen sprake is van schending van de hoorplicht. Afgezet tegen de afwijzingsgronden van het primaire besluit, zijn in bezwaar geen stukken overgelegd of is niet een dusdanige toelichting gegeven dat verweerder niet heeft kunnen oordelen dat sprake was van een kennelijk ongegrond bezwaar.

5. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.