Rechtbank Den Haag 28 augustus 2020, AWB 19/9943

De rechtbank overweegt dat uit punt 75 van het arrest Chavez-Vilchez volgt, dat het aan eiser is om alle gegevens te verschaffen aan de hand waarvan kan worden beoordeeld of aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) is voldaan, voornamelijk de gegevens die aantonen dat referenten bij een weigering om aan eiser een verblijfsrecht toe te kennen, het effectieve genot van de essentie van de aan de status van burger van de Unie ontleende rechten zou worden ontzegd, doordat referenten genoopt zouden zijn het grondgebied van de Unie in zijn geheel te verlaten.

De rechtbank overweegt dat hoewel in het bestreden besluit een aantal data niet correct zijn weergegeven, dit niet dermate onzorgvuldig is dat het moet leiden tot vernietiging van het bestreden besluit.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich op basis van de door eiser overgelegde stukken terecht op het standpunt heeft gesteld, dat eiser niet heeft aangetoond dat referenten gedwongen worden de Europese Unie te verlaten indien aan eiser geen verblijfsdocument als bedoeld in artikel 9 van de Vw wordt verleend. Uit de overgelegde stukken – verklaringen van eiser, referenten en de moeder van referenten, de scholen van referenten, huisarts, de kinderfysiotherapeut en foto’s – blijkt weliswaar dat eiser sinds juli 2018 een relatie heeft met de moeder van referenten en sinds januari 2019 bij referenten woont, maar daaruit blijkt niet dat van een afhankelijkheidsrelatie in vorenbedoelde zin sprake is. Eiser heeft een onderzoeksrapport van juli 2020 en een aanvulling op het rapport d.d. 30 juli 2020 ingebracht, maar zoals verweerder terecht heeft opgemerkt en voldoende gemotiveerd heeft vermeld in het aanvullend verweerschrift, volgt uit het rapport en de aanvulling daarop niet, dat referenten gedwongen zullen zijn het grondgebied van de Europese Unie te verlaten, als aan eiser verblijfsrecht in Nederland wordt ontzegd. Verweerder heeft in de overgelegde stukken, anders dan eiser stelt, terecht geen aanleiding gezien voor nader deskundig onderzoek. Reeds gelet op het voorgaande gaat de vergelijking met de door eiser aangehaalde uitspraken van 14 maart 2019, 27 juni 2019 en 16 september 2019 niet op.

Ten aanzien van het beroep op de artikelen 7 en 24 van het Handvest overweegt de rechtbank dat de afgifte van een document als bedoeld in artikel 9 van de Vw geen verdere strekking heeft dan dat het bestaan van rechtmatig verblijf als gemeenschapsonderdaan wordt bevestigd. Een beroep op de artikelen 7 en 24 van het Handvest kan nooit leiden tot afgifte van het gevraagde document. Daarnaast is artikel 24 van het Handvest gebaseerd op artikel 3 van het IVRK, waarvoor hetgeen hierna is weergegeven geldt.

Ten aanzien van het beroep op schending van de artikelen 3 en 12 van het IVRK overweegt de rechtbank als volgt. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling), bijvoorbeeld de uitspraak van 7 februari 2012 (ECLI:NL:RVS:2012:BV3716, rechtsoverweging 2.3.8.) heeft artikel 3 van het IVRK rechtstreekse werking zover het ertoe strekt dat bij alle maatregelen betreffende kinderen de belangen van het desbetreffende kind dienen te worden betrokken. Wat betreft het gewicht dat aan het belang van een kind in een concreet geval moet worden toegekend, bevat artikel 3, eerste lid, van het IVRK, gelet op de formulering ervan, echter geen norm die zonder nadere uitwerking in nationale wet- en regelgeving door de rechter direct toepasbaar is. De bestuursrechter moet wel toetsen of het bestuursorgaan zich voldoende rekenschap heeft gegeven van de belangen van het kind en aldus bij de uitoefening van zijn bevoegdheden binnen de grenzen van het recht is gebleven. Deze toets heeft een terughoudend karakter.

De rechtbank ziet in het licht van het voorgaande geen grond voor het oordeel dat verweerder zich in het bestreden besluit onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de belangen van referenten.

De verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 21 februari 2019 kan eiser niet baten. Aan de orde in die zaak was de vraag of verweerder bevoegd was om tevens ambtshalve een beoordeling ter zake van artikel 8 van het EVRM te maken. De Afdeling heeft geoordeeld dat verweerder die bevoegdheid heeft op grond van artikel 3.6b van het Vb. Daarmee is echter niet gezegd dat deze bepaling verweerder ook verplicht om de toets aan artikel 8 van het EVRM te verrichten. Artikel 3.6b van het Vb betreft immers uitdrukkelijk een zogenoemde “kan”-bepaling. Het staat verweerder dus vrij om bij de aanvraag van eiser een ambtshalve beoordeling van artikel 8 van het EVRM achterwege te laten en van eiser te verlangen dat hij hiertoe een aparte aanvraag indient. De beroepsgrond faalt.

6. Het beroep is ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.