Rechtbank Den Haag 24 juni 2020, AWB 19/7453

Op 16 augustus 2018 heeft eiser de onderhavige aanvraag ingediend. Eiser wil in Nederland verblijven om voor zijn drie biologische minderjarige kinderen van Nederlandse nationaliteit (van 10, 8 en 6 jaar ten tijde van het primaire besluit) – die in Nederland zijn geboren en hier sinds hun geboorte wonen met hun moeder van Nederlandse nationaliteit, en die eiser alle drie heeft erkend op 10 juli 2018 – te zorgen. Eiser stelt dat hij op grond van artikel 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) een van zijn kinderen afgeleid verblijfsrecht heeft. Dit baseert hij op het arrest Chavez-Vilchez van het Hof van Justitie (het Hof) van 10 mei 2017 (ECLI:EU:C:2017:354), waarin het Hof uitleg heeft gegeven over deze bepaling.

Bij brief van 16 januari 2019 heeft verweerder eiser in de gelegenheid gesteld om bewijsstukken over te leggen waaruit blijkt dat hij de daadwerkelijke zorg heeft gehad over zijn Nederlandse kinderen tijdens zijn verblijf buiten Nederland en waaruit de (gestelde) afhankelijkheidsrelatie blijkt.

Bij brief van 6 februari 2019 heeft de gemachtigde van eiser hierop gereageerd en een aantal stukken overgelegd, waaronder een verklaring van de moeder van de kinderen en een verklaring van eiser zelf, een dagschema, een verklaring van de school, voetbalclub en huisarts van de kinderen, en een uitdraai met WhatsApp gesprekken.

2. Verweerder heeft bij het primaire besluit de aanvraag afgewezen omdat eiser met de door hem overgelegde stukken zijn zorg- en opvoedingstaken vóór januari 2018 en de afhankelijkheidsverhouding tussen hem en de kinderen, onvoldoende heeft aangetoond.

3. Eiser heeft in bezwaar aangevoerd dat hij zorgtaken, zoals opvoedingstaken, uitvoert. Eiser is betrokken bij zijn kinderen waardoor er een afhankelijkheidsrelatie is ontstaan. Het is in het belang van de kinderen en ook goed voor hun ontwikkeling dat zij door hun beide ouders worden verzorgd.

Eiser heeft in bezwaar een uitslag van een DNA-onderzoek overgelegd om aan te tonen dat hij de biologische vader van de kinderen is. Voorts heeft eiser foto’s en een verklaring van de school en de voetbalclub van de kinderen overgelegd.

4. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar kennelijk ongegrond verklaard. Volgens verweerder zijn er geen aanknopingspunten om aan te nemen dat de kinderen gedwongen zullen worden het grondgebied van de Unie te verlaten als aan eiser een verblijfsrecht wordt geweigerd.

5. Eiser heeft in de beroepsgronden, samengevat, aangevoerd dat hij op grond van het arrest Chavez-Vilchez aanspraak maakt op een afgeleid verblijfsrecht bij zijn kinderen in Nederland. Verweerder heeft de aanvraag ten onrechte, en ongemotiveerd, niet aan dit arrest getoetst. De belangen van het kind dienen voorop te worden gesteld. Er heeft geen enkel deugdelijk onderzoek plaatsgevonden voor de individuele situatie van eiser. Eiser beroept zich op een uitspraak van rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, van 1 juli 2019 (AWB 19/3124 en 19/1203), waaruit volgens hem blijkt dat verweerder het beleid heeft verscherpt ten aanzien van de zorg- en opvoedingstaken en dat er geen zorgvuldig onderzoek wordt gedaan door middel van het inschakelen van de Raad voor Kinderbescherming. Eiser heeft objectiveerbare bewijsstukken overgelegd om aan te tonen dat er wel degelijk sprake is van een afhankelijkheidsrelatie. Uit de foto’s blijkt dat eiser maatschappelijke activiteiten verricht met zijn kinderen en aanwezig is bij tandarts-afspraken etc. Het kan van eiser niet worden verwacht meer bewijsstukken over te leggen. Verweerder is niet pedagogisch onderlegd om te kunnen zeggen dat de band van eiser met zijn kinderen pril van aard is. De kinderen hebben al de tijd (de rechtbank leest: altijd) gesproken met eiser en contact gehad. Dat ze hem niet dagelijks zagen, doet hier niet aan af. De kinderen hebben eiser nodig voor hun emotionele en fysieke ontwikkeling. Daarbij komt dat de moeder van de kinderen thans wederom in verwachting is van eiser. Hieruit kan worden opgemaakt dat er een hechte band is met het gehele gezin. Met het vierde kind op komst is de moeder thans niet in staat om de kinderen alleen op te voeden. Zij werkt en zorgt voor de kinderen, maar eiser heeft een cruciale rol en verdeelt de taken met de moeder. Nu de moeder in verwachting is, heeft eiser een nog belangrijkere rol in het leven van zijn kinderen. Als eiser terug zal moeten keren naar Ghana, zal dit tot een drastische verandering in het leven van de kinderen leiden. Ook is er een aanmerkelijke kans dat de kinderen een slecht zelfbeeld krijgen als zij opgroeien zonder de fysieke aanwezigheid van hun vader.

Voorts voert eiser aan dat verweerder hem ten onrechte niet heeft gehoord op het bezwaar. Eiser meent dat verweerder in strijd heeft gehandeld met het motiveringsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel.

6. De rechtbank overweegt als volgt.

Verweerder heeft naar aanleiding van het arrest Chavez-Vilchez bij WBV 2017/9 (Stct. 2017, 53847) het beleid in paragraaf B10/2.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc 2000) veranderd. Met inwerkingtreding op 1 juli 2018 van WBV 2018/4 (Stct. 2018, 36067) heeft verweerder dit beleid opnieuw aangepast.

a. (…)

b. (…)

c. de vreemdeling verricht al dan niet gezamenlijk met de andere ouder daadwerkelijke zorgtaken ten behoeve van het minderjarige kind; en

d. tussen de vreemdeling en het kind bestaat een zodanige afhankelijkheidsverhouding dat het kind gedwongen zou zijn het grondgebied van de EU te verlaten als aan de vreemdeling een verblijfsrecht wordt geweigerd.

De voorwaarden om in aanmerking te komen voor het in artikel 20 van het VWEU bedoelde afgeleide verblijfsrecht vloeien rechtstreeks uit de rechtspraak van het Hof voort, waaronder het arrest Chavez-Vilchez. De beoordeling of een vreemdeling een dergelijk, declaratoir, verblijfsrecht heeft, dient verweerder daarom te verrichten aan de hand van die rechtspraak. Voor zover een in beleid gegeven uitleg niet of minder goed aansluit bij die rechtspraak van het Hof, kan verweerder er niet toe worden verplicht dat beleid toe te passen. Verweerder is immers niet bevoegd een declaratoir verblijfsrecht op grond van artikel 20 van het VWEU vast te stellen als dat niet daadwerkelijk bestaat. De rechtbank verwijst in dit verband naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 20 mei 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:1235), waarin de Afdeling tevens heeft geoordeeld dat verweerder met de aanpassing in WBV 2018/4, dat opvoedingstaken met een marginaal karakter niet worden aangemerkt als daadwerkelijke zorgtaken, het beleid meer in lijn heeft gebracht met het arrest Chavez-Vilchez. Het vereisen van een bepaald gewicht aan de zorgtaken doet, zoals de Afdeling heeft overwogen, ook recht aan het in punt 63 van het arrest geformuleerde uitgangspunt dat sprake is van een criterium van zeer bijzondere aard.

Het beroep van eiser ter zitting op een uitspraak van 20 april 2020 van deze rechtbank, zittingsplaats Rotterdam (AWB 19/4813) slaagt niet. In die zaak was onder meer sprake van een kind (referent) met een verstandelijke beperking, dat gedragsproblemen vertoont en speciaal onderwijs volgt, waarbij zijn biologische moeder om gezondheidsredenen niet in staat is om voor hem te zorgen. Van een soortgelijk feitencomplex is in de zaak van eiser geen sprake.

Van strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel, het evenredigheidsbeginsel dan wel het motiveringsbeginsel is de rechtbank niet gebleken. De stelling van eiser dat de in het bestreden besluit vermelde uitspraken geen vergelijkbare zaken betreffen – wat hier ook van zij – treft geen doel, nu de aanvraag van eiser op zijn eigen merites is beoordeeld en de door verweerder gegeven motivering voor de afwijzing van de aanvraag, het bestreden besluit kan dragen.

Hetgeen eiser over de geboorte van zijn vierde kind en de gestelde wijziging in de zorgtaken van de moeder ten opzichte van de overige kinderen, heeft aangevoerd, kan gelet op de ex-tunc toetsing in beroep, niet bij de beoordeling van het bestreden besluit worden betrokken.

Op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien het bezwaar kennelijk ongegrond is. Hiervan is slechts sprake indien op voorhand redelijkerwijs geen twijfel mogelijk is dat het bezwaar niet kan leiden tot een andersluidende beslissing dan in het primaire besluit. Daarvan is in het onderhavige zaak sprake, gelet op hetgeen eiser in bezwaar heeft aangevoerd en op hetgeen in het voorgaande is overwogen.

7. Het beroep is ongegrond.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.