Rechtbank Den Haag 21 april 2020, AWB 19/5351

Uit het arrest Chavez-Vilchez volgt dat artikel 20 van het VWEU zich verzet tegen nationale maatregelen die tot gevolg hebben dat EU-burgers het effectieve genot wordt ontzegd van de belangrijkste aan hun status van EU-burger ontleende rechten. Een dergelijke situatie ontstaat wanneer een staatsburger van een derde staat het recht wordt ontzegd te verblijven in een lidstaat waar zijn minderjarige kinderen, die staatsburger zijn van die lidstaat en te zijnen laste komen, verblijven. Uit de rechtsoverwegingen 75 tot en met 78 van het arrest volgt dat de vreemdeling die een op artikel 20 van het VWEU gebaseerd afgeleid verblijfsrecht wenst te verkrijgen, gegevens moet overleggen waaruit blijkt dat hij een verblijfsrecht aan dit artikel ontleent. Het is vervolgens aan verweerder om op basis van deze overgelegde gegevens te onderzoeken of er al dan niet een zodanige afhankelijkheidsrelatie tussen de vreemdeling en zijn kind bestaat, dat bij een weigering om aan hem een verblijfsrecht toe te kennen, het kind gedwongen zou worden het grondgebied van de Europese Unie te verlaten. Gelet op het vorenstaande slaagt de stelling van eiser dat verweerder ten onrechte de bewijslast zou hebben omgekeerd dan ook niet.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich op het standpunt kunnen stellen dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van een zodanige afhankelijkheidsverhouding dat referent bij weigering van het verblijfsrecht aan eiser genoodzaakt is het grondgebied van de Europese Unie te verlaten. Verweerder heeft daarbij kunnen betrekken dat eiser lange tijd niet in het leven van referent aanwezig is geweest, vanwege zijn verblijf in Marokko. Pas sinds april 2018 (referent was toen zeven jaar) verblijft eiser in Nederland. De kinderen van eiser, waaronder referent, hebben die gehele periode bij hun moeder verbleven en bij haar lag derhalve ook het zwaartepunt in de zorg- en opvoedingstaken. Verweerder heeft de afhankelijkheidsrelatie tussen eiser en referent derhalve beperkt kunnen achten. Uit de overgelegde foto’s zou kunnen worden opgemaakt, dat eiser op momenten een rol speelt in het leven van referent en zijn andere kinderen, maar zij vormen onvoldoende onderbouwing dat eiser zodanig nauw betrokken is bij de opvoeding en zorgtaken van referent dat sprake is van voormelde afhankelijkheidsrelatie. De stelling dat moeder niet in staat zou zijn om voor de kinderen, waaronder referent, te zorgen is onvoldoende onderbouwd. De enkele verklaring van de moeder waarin zij dit stelt, is niet uit objectieve bron afkomstig en wordt niet ondersteund door (medische) stukken. Aan het schrijven van het UWV uit 2005 kan niet de waarde worden gehecht die eiser daaraan gehecht wenst te zien, nu deze zeer gedateerd is en ook hier niet wordt ondersteund door overige stukken. Recente (medische) stukken om voormelde stelling mee te onderbouwen ontbreken derhalve. Voorts is van belang dat moeder, ondanks de omstandigheid dat zij sinds 2005 afgekeurd zou zijn, toch in staat is geweest om vier kinderen op te voeden zonder hulp van eiser. Zij heeft gedurende die periode kennelijk ook geen aanleiding gezien om zich bij eiser in Marokko te voegen. Ook de stelling dat de grootouders niet meer in staat zouden zijn om de moeder van referent bij te staan, is niet met stukken onderbouwd. Reeds gelet op vorenstaande gaat de vergelijking met de ter zitting door eiser aangehaalde uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Middelburg, van 27 juni 2019 (ECLI:NL:RBDHA:2019:6516) niet op.

Ten aanzien van het beroep van eiser op de schending van de hoorplicht overweegt de rechtbank dat van het horen in bezwaar slechts met toepassing van artikel 7:3, aanhef, en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht mag worden afgezien, indien op voorhand redelijkerwijs geen twijfel mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de motivering van het bestreden besluit en de gronden in het bezwaarschrift is in dit geval aan deze maatstaf voldaan, zodat verweerder van het horen heeft mogen afzien.

6. Het beroep is ongegrond.

7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.