Rechtbank Den Haag 10 augustus 2020, AWB 19/9056

2. Verweerder heeft de aanvraag afgewezen omdat eiseres onvoldoende bewijsstukken heeft overgelegd waaruit blijkt dat zij meer dan marginale zorg- en opvoedingstaken voor haar zoon verricht en dat er sprake is van een zodanige afhankelijkheidsverhouding dat haar zoon gedwongen wordt het grondgebied van de Europese Unie (EU) te verlaten nu aan eiseres het verblijfsdocument geweigerd wordt.

3. Eiseres voert in beroep aan dat verweerder in bezwaar ten onrechte geen nader onderzoek heeft gedaan naar de zorg- en opvoedingstaken. Verweerder had bijvoorbeeld een beroep moeten doen op de deskundigheid van de Raad voor Kinderbescherming over de ontwikkeling en afhankelijkheid van een kind.

4. De rechtbank overweegt als volgt.

Om haar zorg- en opvoedingstaken te nader onderbouwen heeft eiseres in beroep aanvullende stukken overgelegd, namelijk een ‘lease and rental contract’ uit 2013, een verklaring van de ‘administration of Sairan Base School’ gedateerd op 19 november 2019, een residential document gedateerd op 21 november 2019 en een medische verklaring uit Irak. Eerder in de procedure heeft eiseres een brief van de wijkagent in Irak, een verklaring van de school van haar zoon en een zelf opgesteld overzicht van de zorgtaken overgelegd.

De rechtbank overweegt ten eerste dat het op de weg van eiseres ligt om aan te tonen dat zij daadwerkelijk voldoende zorg- en opvoedingstaken verricht. Indien eiseres aan de bewijslast voldoet, kan er aanleiding bestaan voor verweerder om hier verder onderzoek naar te doen. Het overgelegde zorgtakenoverzicht is ongedateerd, niet ondertekend en het is onduidelijk door wie het is opgesteld, waardoor verweerder niet ten onrechte niet de waarde eraan hecht die eiseres eraan wenst te hechten. Nu door de leeftijd van de zoon van eiseres de nadruk meer ligt op opvoedingstaken dan zorgtaken, maakt het overzicht onvoldoende duidelijk welke specifieke zorg- en opvoedingstaken eiseres verricht. Dit volgt eveneens niet uit de overgelegde brief van de school, aangezien hierin enkel wordt genoemd dat eiseres regelmatig samen met vader haar zoon brengt en haalt en dat haar zoon er goed verzorgd uitziet en het eten voor de pauze altijd in orde is. De stelling van eiseres dat school of een huisarts niets kan zeggen over de zorgtaken wordt niet gevolgd, omdat deze derdenverklaringen juist kunnen bevestigen en bijdragen aan de verklaringen van eiseres over de mate van zorg- en opvoedingstaken die zij op zich neemt. In dit geval is daar niet van gebleken.

Gezien de overgelegde stukken is de rechtbank tevens van oordeel dat er op dit moment onvoldoende aanknopingspunten bestaan om vast te kunnen stellen dat sprake is van een zodanige afhankelijkheidssituatie tussen eiseres en haar zoon, dat bij een weigering om aan haar een verblijfsrecht toe te kennen het kind gedwongen zal worden het grondgebied van de EU te verlaten. Er wordt aan haar zoon dan ook niet het effectieve genot ontzegd van de belangrijkste aan de status van burger van de Unie ontleende rechten.

Het betoog dat eiseres ten onrechte niet in bezwaar is gehoord slaagt niet. Uit het bezwaarschrift, bezien in het licht van het primaire besluit, was op voorhand in redelijkheid geen twijfel mogelijk dat het bezwaar niet tot een ander besluit had kunnen leiden. Eiseres heeft immers in bezwaar ook geen objectieve stukken overlegd ter onderbouwing van de gestelde afhankelijkheidsverhouding. Verweerder heeft daarom op goede gronden geoordeeld dat het bezwaarschrift kennelijk ongegrond was als bedoeld in artikel 7:3, aanhef en onder b, Algemene wet bestuursrecht.

5. Het beroep is ongegrond.

6. Voor een proceskostenvergoeding bestaat geen aanleiding.